براي حسين گريستن و يزيدي زيستن!

     ياد غم و عزا،اشك و خون،درد و رنج براي مردم در اين روزها زنده مي شود.هر چند براي ما  ايرانيان اين عزا و غم مسئله اي نيست كه زنده شود.غم با ما متولد مي شود با ما نفس مي كشد با ما شمع تولدمان را فوت مي كند با ما رشد مي كند با ما پير مي شود و با ما مي ميرد.گويي اين غم است كه ما را خلق مي كند و مي ميراند!محرم آمده و بساط عزا را در كشور ما پهن تر كرده است.در كشور تاريك ما در كشور سياه ما نمي توان خنديد لحظه اي براي خنده نيست.لحظه ها را براي خنده گرفتند.نمي توان در برابر ظلم و جور و ستم قهقهه زد نمي توان در برابر جهالت خنديد. بايد به حال خودمان بگرييم اما برخي گريه ها چون خنديدن در برابر ظلم است.

     عاشورا در راه است.بساط مداحي و هيئت و چاي داغ فراهم.رخت عزا بايد پوشيد بر سينه بايد زد بر سر بايد زد قمه در دست و سر را خوني بايد كرد كه تاسوعاست كه عاشوراست كه حسين سرش جدا شد كه ابوالفضل دستش قطع شد كه خيمه ها سوختند بايد رخت سياه پوشيد اشك ريخت بدن را از شدت ضربات سرخ كرد عجبا اين ملت چه در فكر حسينند چه در فكر مظلومند.عاشورا تمام تاسوعا تمام خيمه ها دوباره سوزانده شد پس چون اين ماه بگذرد مردم پاك شده اند زلال شده اند قلب ها و دل ها سفيد شده اند پس خداوند عز وجل هم كاخي مفت در بهشت به مردم ارزاني خواهد كرد.اگر اين است عدل الله چه بد عدليست اين عدل الله.اين بود رسم عاشورا.اين بود پيام هاي عاشورا.سرهاي خوني،تن هاي زخمي،دستان خسته و رخت هاي سياه بود اهداف قيام حسين.بزن بر سينه و بر سر كه بهشت ازآن توست.عقده ات را بر تبل خالي كن بيازار همسايه ات را بيازار عابران را كه بهشت براي توست.نعره بزن فرياد بزن يا حسين صداي بدت را براي همه آشكار كن كه آخرت براي توست.امروز حسين كجاست؟در كجاي دلهاست؟از قيام امام حسين آموختيم بر سر و سينه بزنيم كه چون ثواب دارد تا به بهشت رويم براي مردمي كه در اين جهان به آرزوهاي خود نرسيدند و عاشورا و امام حسين ابزاري هستند تا با آنها به اين بهشت برسند.بهشتي كه در آن سيب است،سايه ي درختان است،رود و عسل است و حوري است اما خدا نيست عشق نيست.اين محرم اسباب تفريح و خوراك عده اي گشته ابزار عوام فريبي عده اي شده.اين ملت سياه پوش آموختند از عاشورا مشكي پوشيدن را بر سر و سينه زدن را عزايي برپا كردن را.تمام عمر براي يك سر سينه زدند اشك ريختند كه آري روزي روزگاري در كربلا حسين در مقابل سپاهي قرار گرفت و كشته شد و اين پايان كار بود وقتي مردم مي گريند هم مي گويند ملت ايران مسلمانند.گريستن در شرايطي كه درد جامعه را فرا گرفته و فضاي آن مسجد يا آن هيئت با تقليد از ترانه هاي غمگين با پارچه هاي سياه و در اوضاعي كه فرد به گريه تمايل دارد خودش را در شريط حسين قرار مي دهد و از رنج دردهاي تمام زندگي اش يكجا مي گريد.از عاشورا ملتي عزادار و ملتي غذادار مانده!ملتي كه تا بوي غذا بر مشامشان رسيد گويي تمام مشكلات زندگي به اتمام رسيد.لااقل اين عاشورا به كمك ملت گرسنه آمد.ملتي كه براي ريا بر سر مي زنند تا غذايي به خانه ببرند.اين است درس هاي قيام عاشورا.ملتي كه مجبورند تظاهر كنند به عزاداري.عده اي آمدند واقعه ي كربلا و عدم بيعت امام حسين با يزيديان را بر آخرين ضربه ي حراميان بر سر حسين خلاصه كردند كه اولي را زد نبريد دومي را زد نبريد سومي را زد بريد.بعد هم عذابي نازل شد.عده اي هم نژاد پرست از نژاد مغولان كه خود را از نژاد آريايي و مسلمانان را از تازيان مي دانند و عقده هاي ديني ذهن آنان را فراگرفته است مي گويند» مرد كه مرد به درك كه مرد يك عرب مرد!»به هر حال بايد به اراجيف اين دو گروه عادت كرد.

     وقتي به مردم مي آموزند و ذهن خلق را پر مي كنند كه يك عزاداري فلان ثواب را دارد و نشان دهنده ي شيعه بودن فرد است و مردم هم بر سر مي زنند وقتي اقتصاد به چنين وضعي دچار مي شود نفس كشيدن هم گران مي شود مشخص است كه ملت بايد در هيئت هاي سينه زني به دنبال غذا باشند.رسم غذاداري!با اين واكنش هاي زننده و زشت با قمه زني و آزار ديگران و داستان هاي باور نكردني در هيئت ها و چهره اي منفي به جاي گذاشتن از اسلام و حرام اعلام كردن عيدهاي ملي و اسلام را در مقابل ايران قرار دادن مشخص است عده اي عقده هاي نژادي پيدا خواهند كرد و با زبانشان بر حسين خواهند تاخت!

     آيا عزاداري و بر سر و صورت زدن نشانه ي شيعه بودن ماست؟آيا چنين حركاتي نشانه ي مسلمان بودن ماست؟آيا آزار مردم نشانه ي با خدا بودن ماست؟ما اين گونه رسم حسين را زنده نگه مي داريم؟بر سر و صورت زدن نشانه ي شيعه بودن ما نيست.عزاداري و غم و رخت سياه پوشيدن نشانه ي حضور ما نيست.امروز قيام امام حسين را درك نكرده ايم.درك نكرده ايم كه حسين براي كه و چه قيام كرد بيعت نكردن او را درك نكرده ايم.لبان تشنه ي او را سخنانش را درك نكرده ايم.اگر دين نداريد لااقل آزاده باشيد.اين را درك نكرده ايم.بر سر زدن را آموختيم اما مبارزه با ظلم و جهل را نياموختيم.مي توان به شكل ديگري شيعه بودن را نشان داد مي توان با مقابله با ظلم با بيعت نكردن با ظلم شيعه بودن را نشان داد.امروز همه ي ما با ظلم و ستم و جنايت بيعت كرده ايم.سكوت ما بيعت است.سكوت ما در برابر جهالت سكوت ما در برابر ظلم و جنايت.اگر از قيام امام حسين از بيعت نكردن وي با ظلم و ستم مي آموختيم اگر اهل كوفه نبوديم اين گونه ظلم و جهالت را پرورش نمي داديم.به جاي گريستن براي سر حسين و بر سر زدن براي شهادتش بايد او را مي شناختيم نه سرش را.اگر ادعا مي كنيم شيعه هستيم و دين شيعه آزادگي مي پرورد در برابر ظلم بايستيم.به راستي آزاده باشيم.اسير حرف ديگران نباشيم تابع ديگران نباشيم حسين اين را به ما آموخت.حسين مرد آزادگيست مرد راستگوييست مرد استفامت است سنبل پايداريست.كسي كه مي دانست 72 تن در برابر 30 هزار تن ناچیزند با این حال جنگيد ذلت نپذيرفت.با ظلم بيعت نكرد.حكومت را رسوا كرد.بياييم از او بياموزيم.شيعه بودن را مردانگي و دلاوري را.با ظلم بيعت نكنيم با ظلم بجنگيم. به قول سعيد بيابانكي:

جهان يكسره فرياد مي شد

اگر روضه خوان ها

حرف هايت را مي شمردند

نه زخم هايت را