خستهء خاک

خستهء خاکم وگر بر آسمان آرمانم

                                           تخته بند غفلتم ور خود به معنی رازدانم

همین قفس برگیرتا این  نفس باقی است ما را

                                          این یقین سینه سوزم بس که در حبس گمانم

خاک ما را خرم از لبخند باران خیز خود کن

                                           بین که خاری خسته جان از خنجر خشم خزانم

بر منار آشنائی ها نمی سوزد چراغی

                                           آتش اندر تیرگی افتد که آتش زد به جانم

ای بهار عاشقی گرمای تابستانیت کو؟

                                           که خزان گرد زمستان خیمه زد بر آشیانم

به کجای این شب آویزم قبای ژنده ام را؟

                                           آفتابی، اختری، ماهی نمی پرسد نشانم؟

سینه مالامال در دست ای دریغا غمگساری

                                           دل ز تنهائی به جان آمد خدا را دلستانم

از نگاه شور دیوان تلخم ای شیرین وزین پس

                                           شعر خود را در شراب چشم هایت می نشانم

در نگارستان معنا صد عبارت می نگارم

                                           کز شبستان نگاهت یک اشارت واستانم

نور نابت نوش بادا ای دهان سبز بستان

                                           من چه بی برگم که عمری در تمنای دهانم

نازنینا هل که بر نامت نماز آریم اکنون

                                           شکر نعمت را که فردا در سرایت میهمانم

خرمن شب با دلیری های شبگیران چه سنجد

                                           باش گو تا برق غیرت برجهد از دیدگانم

شمع خاموشم صبور از شمع خاموشان نشینم

                                           ای سکوت خلوت کروبیان چونت بخوانم؟

دکتر عبدالکریم سروش